Τα χρόνια...

Θυμάμαι…
8 χρονών ανυπομονούσα να γίνω 10 για να πηγαίνω στα Goody’s μόνη μου με τους φίλους μου… 
10 χρονών ανυπομονούσα να γίνω 13 για να πάω Γυμνάσιο…να φύγω από το Δημοτικό ..να νιώθω μεγάλη.. Να μπορώ να βγαίνω και καμία βόλτα στο κέντρο της πόλης με τους φίλους μου. 
13 χρονών ανυπομονούσα να γίνω 15 για να μπορώ να βγαίνω τα βράδια … να μπορώ να λέω πως είμαι Λύκειο..να φύγω από το κωλοχώρο που νιώθω ότι είναι φυλακή…αλήθεια μου άρεσε το Λύκειο που θα με έστελναν.. 
15 χρονών ανυπομονούσα να γίνω 16 για να περάσω το ηλικιακό όριο του νόμου ώστε να μην χώσουν τον δικό μου φυλακή… για να μπορώ να είμαι ένα χρόνο πιο κοντά στις Πανελλήνιες..Να τελειώνω το Λύκειο και επιτέλους να βγω στον έξω κόσμο μόνη μου…
16 χρονών… αναπολώ τις στιγμές που έζησα στα 7,8,9 μου χρόνια… η ζωή μου πάνω από ένα βιβλίο και μέσα στο άγχος γιατί του χρόνου θα δώσω Πανελλήνιες.Το 90% της μέρας μου είμαι μέσα στην κατάθλιψη και στην τρέλα….παρ’ όλο που έχω καταλάβει τι μαλακία έκανα τόσα χρόνια που βιαζόμουν να μεγαλώσω και πάλι κάνω το ίδιο λάθος… Πολλές φορές λέω “Άντε να γίνω 18 να τελειώνω με όλα αυτά…” … και τι θα καταλάβω τότε ρε σεις; Απλά θα χω άλλα προβλήματα…άλλα πράγματα στο κεφάλι μου.. 
Αναπολούμε…. γιατί; Γιατί όταν τις στιγμές τις ζούσαμε δεν τις ζούσαμε το έπακρο…Πάντα περιμέναμε το παραπάνω…το τι θα κάνουμε στο μέλλον…
Και κάπως έτσι χάνεται η ζωή μας…
Για το πότε από τα 8 μου ήρθα στα 16 δεν το κατάλαβα..
8 χρόνια…τα διπλάσια… και όμως… πάντα ζούσα με αυτήν την ανυπομονησία για να ξανακάνω αυτό το λάθος και πάλι…
Ήρθα στην ηλικία που πέρσι ,πρόπερσι ήθελα να έρθω για να μαι βουτηγμένη σε ό,τι χειρότερο υπάρχει…
Δεν περίμενα αυτό..
Μα δεν έζησα και εκείνο που είχα…
Κάπως έτσι χάνονται τα χρόνια..
Γαμώτο…
Θυμάμαι!